‘Help mam ik krijg geen promotie’ een andere kijk…

Barbara Kok gaat in gesprek met een ‘luie jongere’ over de rol en situatie van jongeren in de maatschappij en op de werkvloer.

We lezen overal dat jongeren lui en moeilijk te managen zijn en geen gevoel voor eigen verantwoordelijkheid hebben. Bijvoorbeeld in dit artikel in het AD. Hoog tijd voor een kijkje in de mening van die luie jongere. Ik ging zitten met ‘een jongere’ (John, 30 jaar), om zijn perspectief te ervaren en een stem te geven. Vooral omdat onze ervaring bij Unlimited People heel anders is dan wordt geschetst.

Barbara: Zijn jullie echt zo fijnbesnaard?

John: Jongeren zijn op zichzelf gericht, ze zijn in een wereld met een overkill aan prikkels en verwachtingen van anderen op zoek naar een ‘zen’ plek voor en in zichzelf.’ Ze voelen zich ondergewaardeerd of helemaal niet gewaardeerd. En ja, met ons analytische vermogen en (verfijnde)gevoeligheid voelen we de druk en het oordeel e.d. van de oudere, hiërarchisch werkende maatschappij bij wijze van spreken al van veraf aan.

Barbara: Er wordt vaak beweerd dat technologie jullie heeft verwend

Het opgroeien in een wereld die zich qua technologie en haar mogelijkheden zo snel ontwikkelt en informatiestromen in overvloed heeft, is niet altijd even makkelijk. Er wordt voorgeschoteld dat hierdoor tal van mogelijkheden zijn. Echter is het ‘moeten’ volgen van al die mogelijkheden om er maar bij te horen nadelig voor je eigen ruimte hierin. Want wat wil jíj nou eigenlijk, heeft daar wel eens iemand naar gevraagd? Waarschijnlijk weet het merendeel hier niet eens een (direct) antwoord op te geven.

Barbara: De opvoeders, wie zijn dat eigenlijk?

John: Opvoeding, of eigenlijk correct gezegd ‘de opvoeders’; het is nogal kortzichtig om de ouders volledig verantwoordelijk te houden voor de opvoeding gezien het feit dat de opvoeding in beginsel maar voor een beperkt deel bij de ouders ligt. Ook opa en oma, kinderdagverblijven, buitenschoolse opvangorganisaties, scholen vullen een omvangrijk en belangrijk deel van de opvoeding in.

Barbara: Is het goed als ouders hun kind pamperen en alle verantwoordelijkheid overnemen die het kind prima zelf had kunnen nemen?

John: Nee, het is juist aan de opvoeders om de ideale veilige omgeving te creëren waarin een kind/jongere zich optimaal kan ontwikkelen. Gelukkig snappen veel ouders dit wel en bieden naast kinderdagverblijven, buitenschoolse opvangorganisaties en scholen ook deze ideale veilige omgeving. En wordt zelfs enigszins samengewerkt.

Barbara: Hoe ervaar je de individualisering?

John: de twintiger van nu is opgegroeid in een tijd waarin de (werkende) maatschappij steeds meer aan het individualiseren was. Klinkt op zich best positief, maar het betekende vaak letterlijk vooral ‘op zichzelf gericht zijn’, met het risico dat het ten koste gaat van een ander (kind). Maar goed, uiteindelijk zijn we terecht gekomen in een tijdperk waarin veel mogelijkheden zijn en dus keuzes. De economie ging geweldig, de technologieontwikkeling is nauwelijks nog te volgen en de keuze aan opleidingen is groot. Je weet van gekkigheid niet waar je voor zou moeten kiezen!

Barbara: Om nog even door te gaan met je jonge jaren, ineens was er de eerste crisis, gevolgd door de volgende, met alle gevolgen van dien.

John: ja ook voor het gezin. Pappa en mamma die met man en macht het gezin op de rails proberen te houden. Dit krijgt het kind dus ook allemaal mee. En dan volgt het moment dat de jongere, na het afronden van een opleiding(en) in de werkende maatschappij terechtkomt op zoek naar een baan. Ze willen zich verder ontwikkelen, op persoonlijk vlak en professioneel. En dan gebeurt het: het lukt niet om promotie te maken of een vast contract te krijgen. Komt dat doordat je – zoals het artikel suggereert  – moeder je die promotie niet kan geven? En voel je je onzeker en zeg je daarom je baan maar op? Lijkt me geen reële schets van de werkelijkheid.

Barbara: En ondertussen willen jullie onderling niet voor elkaar onderdoen?  

John: Ja, ook wij zijn op zoek naar erkenning, willen gezien en zich gehoord voelen! Doordat de meesten sociaal en actief zijn, bijvoorbeeld op Social Media, ‘praten’ ze veel met hun vrienden (lees: leeftijdsgenoten). Een referentiekader, een totaal vertekend beeld van de werkelijkheid is al snel gevormd. Want Social Media zijn echter killing, er staan alleen de allerbeste of de aller slechtste verhalen. Dus in hoeverre kan je dan spreken van een fatsoenlijk referentiekader?

Barbara: Waar zijn ‘jullie’ eigenlijk naar op zoek?

John: Dat is de vraag die onderzoekers zich als onderzoeksdoel zouden moeten stellen. Verdiep je eens ‘echt’ in de jongeren, zonder vooral je eigen ego te laten spreken! Ik ben blij dat er later in het AD artikel toch nog een enigszins ‘verenigend’ onderzoeksresultaat van Aart Bontekoning beschreven wordt. Dat jongeren hetzelfde willen als thuis. Zoals Nederlandse ouders die naast hun kinderen staan, ze coachend ondersteunen, vrijheid en verantwoordelijkheid geven en een vangnet bieden na fouten. Het lijkt wel een utopie! En toch zouden bedrijven daar hun voordeel mee kunnen doen om op deze manier hun werknemers te managen, in plaats van alleen maar bezig te zijn met de financiële cijfers en hun eigen ego.

Jongeren zijn zeker op zoek naar vrijheid, maar ook naar een veilige omgeving waarin ze zichzelf (professioneel) kunnen ontplooien. Erkenning, gezien en gehoord worden, zorgt uiteindelijk voor een win-win situatie.

Ik heb ooit wel eens in een vergadering aangehaald dat hoe er door pedagogisch medewerkers geacht wordt om te gaan met kinderen, niet veel verschilt van de omgang met volwassenen (werknemers)!

Barbara: Wat is het effect van moderne technologie op jongeren, is er effect?

John: Door de hoeveelheid aan prikkels van alle verschillende informatiemogelijkheden en de snel groeiende technologieën, is het analytisch vermogen van de jongeren sterk ontwikkeld. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat bij mij mijn analytisch vermogen zo sterk geworden is uit een zelfbeschermingmechanisme, omdat alle prikkels een negatief effect op mij hadden. Iets dat ik veel om mij heen gezien heb en nog steeds zie. Jongeren kunnen inderdaad prima aanwijzen wat er in het bedrijf beter kan, ondanks dat er totaal geen ruimte aan wordt gegeven. Ook omdat de crisis daar de ruimte voor beperkt heeft.

Het resultaat is dat de jongeren zich niet gezien en gehoord voelen, laat staan gewaardeerd, met alle gevolgen van dien! Zo jong en nu al grote kans op een burn-out!

Barbara: In het artikel staat dat ‘De jongeren worden overschat in hun vermogen om problemen op te lossen. Daar hebben ze hulp bij nodig van mensen met werkervaring. De oudere generatie wil wel maar weet niet goed hoe ze te steunen.’

John: Dit vermogen is er zeker wel, echter hier is de steun van een ervaren iemand bij nodig. Directe feedback (vragen) leert je kwetsbaar te zijn en geeft ook vertrouwen. Door dit niet te doen, worden jongeren door werkgevers op allerlei gebieden ‘klein’ gehouden. Kom nou gewoon bij elkaar en luister naar elkaar in een discussie/brainstorm op gelijke waarde om zo tot mogelijke oplossingen voor problemen te komen.

De oudere generatie wil maar weet niet goed hoe? Ik noem hem maar weer, dat heet ego! Laat jezelf toe om te verbinden, sta open voor iets nieuws of misschien wel ‘het nieuwe nu’ en laat je verrassen.

Barbara: Aart Bontekoning stelt ‘Ik ben blij dat er oudere generaties zijn die het anders zouden willen, niet meer zó hiërarchisch werken.’

John: De wil is er maar het ontbreekt aan de vaardigheid… Klaarblijkelijk kan de oudere generatie hier de nodige begeleiding bij gebruiken. Dat lijkt me een hulpvraag. En wie is bij uitstek de aangewezen partij hiervoor? Unlimited People!

Barbara: Dank je John! Aart Bontekoning voert als oplossing aan: Werkvloer, net zoals thuis. De frisse blik van de jongeren en rijke ervaring van de ouderen. Wetenschappelijk is bewezen dat jongeren die zich thuis voelen op werk productiever zijn. Van ouderwets naar eigentijds. Een utopie? Zeker niet!

Als je je vrij genoeg voelt, is alles mogelijk. Zoek het onbegrensde niet alleen in jezelf, maar ook in een ander. Alleen het geven van vertrouwen creëert al zoveel meer en zet iets in beweging!

Terwijl ik dit schrijf komt de afbeelding van Nokia van vroeger in mijn gedachte. Met de slogan, ‘connecting people’ met een mooie afbeelding. Mooi.. zeker als je het digitale signaal als kracht in jezelf vindt om te (leren)verbinden..

Vertrouwen is de kunst van het toelaten.

Young & Unlimited is ontstaan om scholiere, studenten en young professionals die vast zijn gelopen op wat voor manier dan ook te begeleiden. Deze millennials staan anders in het leven en worden vaak, onterecht, als lui gezien door oudere generaties.