Goedemorgen!
Het schrijven van een blog in deze onduidelijke en voor veel mensen onzekere tijd is niet eenvoudig. Vorige week wilde ik me tot jullie, onze lezers richten met een brief om vooral de rust te bewaken, te kunnen kijken wat er nog wel mogelijk is en wellicht iets meer de vertraging en stilte te zoeken. Vandaag zie ik mezelf helikopteren om de situatie waar we nu in beland zijn toch meer van een afstand te kunnen bekijken. Ontwikkelingen volgen elkaar zó snel op, dat wat ik vrijdag schreef nu alweer achterhaald is. Ook mijn eigen houding ten opzichte van de coronacrisis stel ik nu met de dag bij. We zijn bij Unlimited People/ Burn Out Poli verre van laconiek.
Deze crisis geeft een kans om even stil te vallen en te bekijken wat er nu eigenlijk wél bij me gebeurt.
Het lijkt alsof de overspannenheid van onze maatschappij en de crisis in de wereld nu een cookerpressure creëren. Veel mensen voelen zich geïsoleerd en weten niet wat te doen met de stilte, de vertraging en wellicht zelfs saaiheid van thuis te moeten blijven. Als alle zekerheden en ogenschijnlijke veiligheid wegvallen en je haast wordt geforceerd uit de controle te stappen, wat blijft dan over? Best heel spannend en toch….zou je er voor kunnen kiezen dat gewoon maar eens toe te laten?
De volgende vraag is dan wat er van binnen gebeurt als je niets meer kan controleren of sturen. Als beïnvloeding op alle aspecten van je leven niet meer mogelijk is. Wat blijft er dan over? Stel dat dat voor nu even genoeg is…vertragen in de stilte en eens te luisteren wat jouw hart of onderbuik te vertellen heeft? Wat hoor je als alle lawaai weg valt?
Is er dan ruimte om je eigen waarde en normen eens te evalueren? Wat is werkelijk belangrijk voor mij en wat is slechts het gevolg van een doordraaiend vliegwiel van doen, maken, kopen, werken, willen hebben en houden?
Hoe is het als je niet meer vanuit die behoeftes hoeft te leven en kunt gaan ervaren waar de ware verbinding en liefde wel gevoeld kan worden? Van waaruit sta ik eigenlijk iedere dag op en doe ik mijn werk? Wat is mijn WHY tegenwoordig ? Wat komt er dan naar boven en wat doet dat met je?
Stel dat in alle chaos en onzekerheid dit voor mij en anderen een nieuw begin zou kunnen betekenen.
Ik las vorige week een mooi gedicht dat eindigde met de zin, verlangend naar een nieuw begin. Het greep me want in het woord verlangen ligt een magische aantrekkingskracht. Een nieuw begin gaf me een rilling van angst. Wat als ik niet weet wat me dan te wachten staat?
Is dat dan de boodschap nu…alles even los te laten, te accepteren wat dan in het moment zelf ervaren mag worden en volledig vanuit die stilte sturing te gaan geven aan iets nieuws?
Verlangend naar een nieuw begin…ik wens je wijsheid en inspiratie de komende tijd.
Drs. Barbara Kok
Eigenaresse/ emotietherapeut Unlimited People
